Mersin
Hatice Uluğ İlkokulunda görev yapan 42 yaşındaki Ademoğlu, yaşadığı bölgenin doğa ile iç içe olması nedeniyle doğa sevgisiyle büyüdü.
Fırsat buldukça doğa yürüyüşleri yapan Ademoğlu, yürüyüşlerinde karşılaştığı tohum, ağaç kabuğu, dal ve kurumuş bitkiler gibi malzemeleri bir süre sonra toplamaya başladı.
Ademoğlu, zamanla biriken malzemeleri birleştirmeye karar vererek minik heykeller tasarladı.
Her geçen gün daha fazla heykel yapmaya başlayan Ademoğlu, geçen yıl çalışmalarını açtığı ilk sergide beğeniye sundu.
Yurt dışında da sergi açmak isteyen Ademoğlu, doğadan topladığı malzemelerle eserler yapmaya devam ediyor.
"Doğa benim iyileştiğim yer"
Okul öncesi öğretmeni Işıl Ademoğlu, heykellerinin ilham verdiğini söyledi.
Bitkilere küçüklükten beri meraklı olduğunu anlatan Ademoğlu, "Çocukluğumdan beri bitkilerin büyülü dünyası hep beni içine çekti. Bitkiler benim oyuncaklarımdı. Arkadaşlarım topla ya da başka materyallerle oynarken ben bitkilerle oynardım." dedi.
Ademoğlu, fırsat bulduğu her an doğada olduğunu belirterek, şöyle konuştu:
"Heykel yapayım diye başlamadı olay. Gittiğim her yerde bitkiler beni büyülediği için işte bir tohumu alıyorum cebime koyuyorum, başka bir yerden başka bir tohum, yaprak parçası alıyorum. Bir süre sonra onları bir araya getirme isteği oluşmaya başladı. Küçük küçük parçalar yapmaya başladım.
Tabii ilk sıralar bu kadar profesyonel yapamıyordum. Yaptıkça benim için meditatif bir sürecin geliştiğini fark ettim. Doğadayken bitkilere dokunup onları nasıl inceliyorsam heykel yaparken de aynı şekilde. Benim için başka dünyanın kapıları açılmaya başladı. O yüzden buradan asla vazgeçemiyorum, burası benim iyileştiğim yer."
Ademoğlu, heykellerinde kullandığı bitkilerin adını, tıpta nasıl kullanıldığıyla ilgili de araştırma yapmaya başladığını, bunun da kendisine iyi geldiğini anlattı.
"Yaptığım işin daha fazla insana ilham olmasını isterim"
Çalışmalarını görenlerin çok şaşırdığını vurgulayan Ademoğlu, şunları kaydetti:
"Bunu bir geri dönüşüm olarak algılıyorlar. Oysa bu bir geri dönüşüm değil. Bu malzemeler doğada zaten kendiliğinden dönüşüyorlar. Amacım geri dönüştürmek değil, görülmeyeni görmek. İnsanların da bu heykelleri görerek doğaya başka bir gözle bakmasına sebep olmasını fark ettikçe benim için daha da büyük bir iyileşme gerçekleşiyor. Ben onları yaparken yüzümde her seferinde bir gülümseme oluşuyor.
Muhtemelen her biri benim hayatıma dokunmuş birini temsil ediyor ve gülümsediklerini söylüyorlar. Bir arkadaşım 'Ne zaman sıkılsam sayfanı açıp heykellere bakıyorum ve gülümsüyorum, bana çok iyi geliyor.' dedi. Elbette yaptığım işin daha fazla insana ilham olmasını isterim."