Görüntümüze yansımayan eğitimler, kurslar alıyoruz.

Huzura kavuşturmayan dinlencelerimiz, mutlu ayrılamadığımız sohbetlerimiz var.

Konuştukça içimize döndüğümüz, içimize döndükçe dış dünyaya gıpta ettiğimiz kandırmacalarımız…

Sakince bekleyeni sıkıcı, coşkuyla anlatanı şaklaban…

Kendini anlatanı egoist, başkasını düşünene sahtekar dedikçe sakızlaşan hayatlarımız oluyor.

Herkes neyi neden dediğini, karşısındakinin ne demek istediğini, neyi nasıl yapacağını, neyi yapmaması gerektiğini köpekler kadar biliyor.

Ama heykelleşmiş insanlara özlemimiz var.

İtiraf edemediğimiz, bizi olduğu gibi kabul edenlere duyduğumuz kıskançlık...

Yanlış yolda ama sürekli çabalıyor…

Doğru yolda ama sadece duruyor.

Azmettiği için doğruda olmuyor biri.

Durduğu için yanlışta değil öbürü.

Ama büyük bir eksiklik her ikisinde de…

En güzel duadır…

Belki de nardır…

Dün çok tuhaf bir şey oldu…

“Kafam bir milyon; bir küçük oyalanmaca yapayım” dedim.

Dedim ama anlatılmaz bir ağır çekim sanki etraf…

Bir sihirli peri tozu serpilmiş, yavaşlamış zaman, salisede bilmem kaç milyon zerre gibi de ben hızlı kalmışım…

Öyle ki kalabalıklarda üstüme üstüme gelen rüzgarı hiç ıskalamadan yüzümde hissetmiş, tüm Türk milleti içinde zenci ve kıvırcık siyah saçlarını taçla baskılamaya çalışan tatlı minyon kızın hindistan cevizi yağı kokusunu -ki bu parfüm değil bir çeşit saç yağıydı- almış, duvarı arkama alıp, tek tek bakmış, incelemiş olduğum örnek hayatlara şaşa kalmış, iki tanıdığa selam vermiş, davetleri geri çevirmiş, gülmüş, duygulanmış, panikle dua etmiş, tam sinirlenecekken ağlamış, affetmiş, silmiş biri olarak önemseyerek atıp-tutmuşluğum var ise bunun kocaman bir boşluk, “ene” namına gösterebildiğim ne varsa bir hiç, sıkıntılarımın ödül, ödüllerimin sınav, sınavlarımın geçilememiş olmasından duyduğum derin matemi tattım…

Unutursam hatırlatın!..

Bakin burası önemli; zira unutmakta üstüme yoktur…

Nefret ettiğiniz bir anı gülümseyerek hatırladığınızı ve bütünüyle affetmiş olduğunuz anları düşünün…

İşte bu!..

Bana acıyın…

Ki Rabbim bana acısın.

.

Arzu Leyal, dikGAZETE.com

Görüntümüze yansımayan eğitimler, kurslar alıyoruz.

Huzura kavuşturmayan dinlencelerimiz, mutlu ayrılamadığımız sohbetlerimiz var.

Konuştukça içimize döndüğümüz, içimize döndükçe dış dünyaya gıpta ettiğimiz kandırmacalarımız…

Sakince bekleyeni sıkıcı, coşkuyla anlatanı şaklaban…

Kendini anlatanı egoist, başkasını düşünene sahtekar dedikçe sakızlaşan hayatlarımız oluyor.

Herkes neyi neden dediğini, karşısındakinin ne demek istediğini, neyi nasıl yapacağını, neyi yapmaması gerektiğini köpekler kadar biliyor.

Ama heykelleşmiş insanlara özlemimiz var.

İtiraf edemediğimiz, bizi olduğu gibi kabul edenlere duyduğumuz kıskançlık...

Yanlış yolda ama sürekli çabalıyor…

Doğru yolda ama sadece duruyor.

Azmettiği için doğruda olmuyor biri.

Durduğu için yanlışta değil öbürü.

Ama büyük bir eksiklik her ikisinde de…

En güzel duadır…

Belki de nardır…

Dün çok tuhaf bir şey oldu…

“Kafam bir milyon; bir küçük oyalanmaca yapayım” dedim.

Dedim ama anlatılmaz bir ağır çekim sanki etraf…

Bir sihirli peri tozu serpilmiş, yavaşlamış zaman, salisede bilmem kaç milyon zerre gibi de ben hızlı kalmışım…

Öyle ki kalabalıklarda üstüme üstüme gelen rüzgarı hiç ıskalamadan yüzümde hissetmiş, tüm Türk milleti içinde zenci ve kıvırcık siyah saçlarını taçla baskılamaya çalışan tatlı minyon kızın hindistan cevizi yağı kokusunu -ki bu parfüm değil bir çeşit saç yağıydı- almış, duvarı arkama alıp, tek tek bakmış, incelemiş olduğum örnek hayatlara şaşa kalmış, iki tanıdığa selam vermiş, davetleri geri çevirmiş, gülmüş, duygulanmış, panikle dua etmiş, tam sinirlenecekken ağlamış, affetmiş, silmiş biri olarak önemseyerek atıp-tutmuşluğum var ise bunun kocaman bir boşluk, “ene” namına gösterebildiğim ne varsa bir hiç, sıkıntılarımın ödül, ödüllerimin sınav, sınavlarımın geçilememiş olmasından duyduğum derin matemi tattım…

Unutursam hatırlatın!..

Bakin burası önemli; zira unutmakta üstüme yoktur…

Nefret ettiğiniz bir anı gülümseyerek hatırladığınızı ve bütünüyle affetmiş olduğunuz anları düşünün…

İşte bu!..

Bana acıyın…

Ki Rabbim bana acısın.

.

Arzu Leyal, dikGAZETE.com