Niyeti; ağaca baktığında ölümü hatırlamaktı.. 

Elbette ölümden kaçış yoktu..

Hem, kime uğramıyor ki ölüm?.. 

İster zengin ister fakir, ister aşçı, ister işçi, ister general, ister bakan, ister amir ister memur, ister başbakan ister gariban, ölüm bir gün gelecek, herkesin kapısını çalacak..  

Bu ölçüyü gayet iyi bilen ve bu şuurda bir hayat sürmeye gayret eden Nuri Bey’in de gayesi, dünyayı kazanmaya çalışırken ahiretin varlığını da unutmamaktı..
Apartman komşuları da onun bu düşüncesine uygun düşen kişilerdi..  

Nuri Bey, bir gün, bahçeyi sularken, grup halinde yoldan geçen  hanımlardan biri, Nuri Bey’e yaklaşıp sordu; 

Nuri Bey, soruyu soran hanıma, “tutuldu efendim” demeye fırsat bulamadan,
gruptaki kadınlardan birisi sinirli şekilde lafa karıştı..

Hülya devam etti;

Hülya alaycı bir ifadeyle cevap verdi; 

Ardından selvi ağaçlarından rahatsız olan kadın, son sözünü söyledi; 

Kadınlar hızla uzaklaşırken, bu konuşmaları hayretler içerisinde izleyen Nuri Bey de, selvi ağacının altında öylece kalakalmıştı..

Bu olayı, yakın dostlarına “ibret vesikası” olsun diye anlattı..

Ancak her kafadan ayrı sesler çıktı.. 

Dostları arasında, “kadın doğru söylemiş” diyenler de oldu, “boş ver be Nuri Bey, takma kafana böyle zırvaları” diyenler de oldu..

Sonunda yıllar yılları kovaladı.. 

Bir gün öğle namazını kılmak için semt Camiine gelen Nuri Bey musalla taşında bir cenazenin olduğunu fark etti..

“Herhalde muhitten birisi vefat etti” diye düşündü..

Öğle namazını eda ettikten sonra cemaatle birlikte cenaze namazına da iştirak etti..

Cenaze imamı gür sesiyle haykırdı;

Namaz kılındı, dualar okundu ve cenaze 3-5 kişinin omuzlarında
gömüleceği mezarlığa doğru yol aldı..

Bu arada Cami cemaatinden bir arkadaşı, Nuri Bey’in kulağına eğilerek şunları söyledi..

Bilmiyorum, dedi. Nuri Bey..

Arkadaşı devam etti; 

Ardından da ekledi;

İşte böyle değerli okuyucularım.. İnsanı tefekküre sevk edici, bir hikaye..  

Bir başka ifadeyle; kıssadan hisse.. 

Umarım bir işe yaramıştır.. 

:

Sami Özey, dikGAZETE.com

Niyeti; ağaca baktığında ölümü hatırlamaktı.. 

Elbette ölümden kaçış yoktu..

Hem, kime uğramıyor ki ölüm?.. 

İster zengin ister fakir, ister aşçı, ister işçi, ister general, ister bakan, ister amir ister memur, ister başbakan ister gariban, ölüm bir gün gelecek, herkesin kapısını çalacak..  

Bu ölçüyü gayet iyi bilen ve bu şuurda bir hayat sürmeye gayret eden Nuri Bey’in de gayesi, dünyayı kazanmaya çalışırken ahiretin varlığını da unutmamaktı..
Apartman komşuları da onun bu düşüncesine uygun düşen kişilerdi..  

Nuri Bey, bir gün, bahçeyi sularken, grup halinde yoldan geçen  hanımlardan biri, Nuri Bey’e yaklaşıp sordu; 

Nuri Bey, soruyu soran hanıma, “tutuldu efendim” demeye fırsat bulamadan,
gruptaki kadınlardan birisi sinirli şekilde lafa karıştı..

Hülya devam etti;

Hülya alaycı bir ifadeyle cevap verdi; 

Ardından selvi ağaçlarından rahatsız olan kadın, son sözünü söyledi; 

Kadınlar hızla uzaklaşırken, bu konuşmaları hayretler içerisinde izleyen Nuri Bey de, selvi ağacının altında öylece kalakalmıştı..

Bu olayı, yakın dostlarına “ibret vesikası” olsun diye anlattı..

Ancak her kafadan ayrı sesler çıktı.. 

Dostları arasında, “kadın doğru söylemiş” diyenler de oldu, “boş ver be Nuri Bey, takma kafana böyle zırvaları” diyenler de oldu..

Sonunda yıllar yılları kovaladı.. 

Bir gün öğle namazını kılmak için semt Camiine gelen Nuri Bey musalla taşında bir cenazenin olduğunu fark etti..

“Herhalde muhitten birisi vefat etti” diye düşündü..

Öğle namazını eda ettikten sonra cemaatle birlikte cenaze namazına da iştirak etti..

Cenaze imamı gür sesiyle haykırdı;

Namaz kılındı, dualar okundu ve cenaze 3-5 kişinin omuzlarında
gömüleceği mezarlığa doğru yol aldı..

Bu arada Cami cemaatinden bir arkadaşı, Nuri Bey’in kulağına eğilerek şunları söyledi..

Bilmiyorum, dedi. Nuri Bey..

Arkadaşı devam etti; 

Ardından da ekledi;

İşte böyle değerli okuyucularım.. İnsanı tefekküre sevk edici, bir hikaye..  

Bir başka ifadeyle; kıssadan hisse.. 

Umarım bir işe yaramıştır.. 

:

Sami Özey, dikGAZETE.com