"Devrimci Sosyalist İşçi Partisi Kurucularından…” diye tanınan ve daha o mel'un arbe kalkışmasının dumanı henüz tüterken, 15 Temmuz gecesini de meydanda yaşamış biri olarak, kalkışmadan hemen 2 gün sonra, “15 Temmuz: Makarnacı devrimi”başlığı altındaki yazısında, Cengiz Alğan,bakın sıcağı sıcağına neler dedi neler… Daha geçen gün bu kısma aldığımız bir önceki yazıda, Hasan Bülent Kahraman da o gürûhun nerede ve nasıl bir iştiha içinde neler peşinde olduğuna "İşte o gece, o sıralarda, Arnavutköy'den Bebek'e kadar yürürken o 'nihilizme' batmış insanların nasıl çılgınca bir tutkuyla, histerik bir heyecanla darbeyi desteklediğini görmek darbenin kendisi kadar ürkütücüydü.” diyerek dikkat çekiyordu… Bir yıldır hep söylenegelen “Türkiye tek yürek”ti evet de bazılarının yüreği, o saatlerde farklı çarpıyordu. Daha o gece, biz de bu siteden alelacale kısıtlı internet imkanı ve mahrumiyet bölgesinden saat tam 01.57’de yayına sürdüğümüz ( Üniformalı Çapulcular beceremeyince sivil çapulcular da işi dalgaya almaya başladı… başlıklı) bir haberle, kimlerin nasıl bir iştiha içinde heveslendiğine kısaca dikkat çekmiştik. O gece ve sonrasında birazdan bir solukta okuyacağınız Cengiz Alğan’ın da başlığa çıkardığımız ifadesinde dile getirdiklerine yapılacak bir ilave kesim daha var ki onu da ayrıca belirtmek gerekir! Hep söylenen “Bankamatik kuyruğundakiler” dışında! Başarısız darbe kalkışması sırasında sus-pus olan sonrasında ise bir zaman nemalandıkları ve piyasasına takılmaktan berî olamadıkları, Fetullah ve çevresine övgü dizen -onlara “yandaş kalem” de deniyor ötekiler tarafından- bazı "sağcı yazar takımı” var ki bunlar o günlerdeki haltlarını, “eski yazılar” arasından çoktaaan sildiler de bu ara "tiwit” üstüne “tiwit çekmekle meşguller onca “İŞ”arasında. İşte bu yüzsüz sahtekârlar da o gecenin bir başka “dur bakalım ne olacak” kesimini oluşturup beklemede kalanlarıydı. Kafayı, FETÖ’ye karşı sonradan çıkardılar, ve "FETÖ elemanlarından boşalan yerler”e nüfuz ederek "bu günler de geçecek…”endişesiyle, "piyasa yapma” ve cirolarını katlamakla meşguller şimdilerde… Bu ara "zavallı Kılıçdaroğlu"na sardırmalarının sebebi de hep ve gene rüzgâra -“Reis”e- göre ekip biçmeleri yüzünden, gene "4 ayak" üstündeler ya!.. İşte, aşağıda bahsi geçenlere bunları da ilave ederek okunması gereken ve üzerinden tam bir yıl geçmiş olmasına rağmen tazeliğini hâlâ koruyan Cengiz Algan yazısı :

15 Temmuz akşamı saat 22:30 civarında, uzun bir yolculuktan dönmüş evimin kapısından içeri adımımı atarken kardeşim aradı, köprüyü askerlerin kestiğini söyledi.

Televizyonu açıp haberlere baktım.

İki kamyon jandarma köprüyü sadece tek taraflı trafiğe kapatmışlardı.

Haberlerde başkaca bir gelişme de yoktu.

“Herhalde büyük bir terör saldırısı ihbarı var, köprüyü koruma görevi olan jandarma da görevini yapıyor” diye düşündüm.

O sırada darbe endişesiyle arayan bir arkadaşıma da böyle söyledim ve ekledim: “Böyle bir şeye kalkışırlarsa sonları idam olur”.

BAŞBAKAN’IN BEYANI, ARDINDAN CUMHURBAŞKANI VE...

Birazdan Başbakan’ın “bir kalkışma girişimi”beyanı geldi.

Bir süre sonra da Cumhurbaşkanı, CNN’e görüntülü telefonla bağlanarak olayı teyit etti ve halkı meydanlara ve havaalanlarına çağırdı.

Dokuz saat araba kullanmış ve çok yorgundum ama hemen elimi yüzümü yıkayıp Yeşilköy Havaalanı’na gitmek üzere tekrar arabaya atladım.

Halkalı meydanından geçerken meydanı bomboş görünce biraz panikledim; Erdoğan’ın çağrısına rağmen kimsecikler yoktu.

Radyoda ise açık bir darbe girişiminin acı haberleri arka arkaya verilmeye başlanmıştı.

Havaalanı sapağına gelince meydanın neden bomboş olduğunu anladım: Bütün Halkalı havaalanı yoluna akmıştı.

Yol, gidiş geliş, kilometreler boyunca kilitlenmiş, insanlar arabaları terk edip yollara dökülmüş, alana doğru yürüyüşe geçmişti.

Ben de arabayı bırakıp aralarına karıştım.

RASTLADIĞIM TEK ŞİDDET EYLEMİ...

Bir süre sonra ileride bir zırhlı aracı zapt edip üzerine çıkmış bir kalabalık gördüm.

Etrafında da bir sürü insan birikmişti ve sadece iki slogan atıyorlardı: “Recep Tayyip Erdoğan” ve “Ya Allah Bismillah, Allahu Ekber”.

Bir kişi aracın antenini kırmaya çalışınca hep birlikte “Yapma, yapma!” diye bağırdık, hemen bıraktı.

Oralarda geçirdiğim saatler boyunca rastladığım tek “şiddet eylemi” de bu oldu.

Üstelik nereden geldiği belirsiz, sürekli silah sesleri altındayken.

MASKESİZ… TAŞSIZ-SOPASIZ… MOLOTOFSUZ “EYLEMCİLER!.."

Kimsenin yüzünde maskeler, elinde taşlar, sopalar, sapanlar, molotoflar yoktu. Sadece Türk bayrakları vardı.

Kimse ne cam çerçeve indiriyor, ne bankamatiklere, mağazalara saldırıyor, araçları ters çevirip yakıyor, ne de duvarlara küfürlü sloganlar yazıyordu.

On binler sadece “Allahu Ekber” nidalarıyla ve liderlerinin ismini haykırarak, büyük bir inanç ve kararlılıkla, darbeye karşı yürüyordu.

Başörtülü teyzeler, cübbeli sarıklı dedeler, mahallelerden bildiğimiz sıradan abiler, ablalar, genç kızlar, delikanlılar; bakkal, manav, kasap, dar gelirli işçi…

Kısaca yıllardır makarna-kömür edebiyatıyla aşağılanan AK Parti tabanıydı sokaktaki kalabalık.

Bozkurt işareti yapan epeyce Ülkücü genç de vardı ama kahir çoğunluk Rabia işareti yapan, Erdoğandiye feryat eden bu tabandı. (Bu arada hayatımda ilk defa Ülkücülerle ortak bir eyleme katılmış oldum).

DÜŞMAN ORDULARI BİLE BUNU YAPMAMIŞTI...

Gezi ayaklanmasında gördüğümüz profili ise tanklar sokağa inip halka ateş açarken ortada göremedik.

Güya özgürlük için ve “otoriterleşmeye karşı”sokakları yakıp yıkan kitleden, otoriterliğin şahıtepemizde savaş jetlerini uçururken ses çıkmadı.

Cumhurbaşkanı kaldığı otelde bordo berelilerce öldürülmek istendi, kamu binalarına, belediyelere, sivil halka helikopterlerden ateş açıldı.

Tanklar insanları ezdi, sivillere top atışı yaptı, darbeci askerler halkı taradı.

Meclis bombalandı, meclis! Ama başkanlık sistemine karşı parlamenter sistemi savunanlar buna bile ses etmedi.

Oysa işgal yıllarında düşman orduları bile bunu yapmamıştı.

DARBEYE KARŞI BİR TWEET BİLE ATAMAYANLAR VE DAHA KİMLER KİMLER...

Sinema salonu kapanıyor diye ortalığı ayağa kaldıran sanatçılar bir tweet bile atmadı darbeye karşı.

Kurşunlanan halka otel kapılarını açan olmadı.

Ücretsiz wi-fi şifreleri, ihtiyaç listeleri sosyal medyadan yayınlanmadı, “Yeryüzü Sofraları”kurulmadı.

BBC, CNN International filan gelip darbeye direnen halkı öven tek bir yayın yapmadı.

Gezi’deki gibi 7-8 değil, birkaç saat içinde 161 kişi katledildi, 1.500 kişi yaralandı da bir baş sağlığı bile dilenmedi.

Oysa tarihimizdeki en kanlı darbe girişimiydi bu.

12 Eylül’ün vahşetinde bile, darbe anında bu yapılanlar yapılmamıştı. (İronik olansa bu kadar kan döken cuntanın kendisine Yurtta Sulh Konseyi ismini vermesi).

* * *

Kimse kusura bakmasın, darbeye karşı “Türkiye tek yürek” falan olmadı.

Kuaförlü saçlarıyla “Cumhuriyet kadınları”, tiyatrocular, mankenler, afili isimler uydurup birleşen sol gruplar, yılların güya insan hakları aktivistleri filan yoktu sokakta.

Aksine, evlerinde oturup bunun Erdoğan’ın mizanseni bir tiyatro olduğunu yayıyorlardı sosyal medyadan.

Hatta (inanılır gibi değil ama) ömrünü “TC ordusu darbecidir, Kürdistan’da işgalcidir” söylemiyle geçiren insan hakları aktivisti Eren Keskin, “mağdur olan” darbeci askerleri İHD’ye başvurmaya davet etti!

NE ALAKAYSA “PARLAMENTER DEMOKRASİNİN ZAFERİ"...

Sol örgütler darbeye karşı sokağa çağrı yapmadı.

Kılıçdaroğlu meclisteki olağanüstü toplantıda karşı çıktı ama darbenin püskürtülmesini (ne alakaysa) parlamenter demokrasinin zaferi ilan etti.

CHP tabanını darbeye kitlesel bir karşı koyuşa çağırmadı.

Demirtaş ve Yüksekdağ meclise bile gitmedi.

Yerlerine konuşan İdris Baluken, yine yalan söyleyerek, darbe girişimini “hükümetin 7 Haziran sonrası Kürtlere karşı başlattığı savaşa” bağladı.

En ufak olayda Kürtleri sokağa dökülmeye çağıran HDP, aynı Kürtlere “darbeye direnin” bile demedi.

DARBEYE DİREN-E-MEDİKLERİ GİBİ ARSIZCA, YÜZSÜZCE HOMURDANIP MIZILDANMAKTAN BAŞKA...

Şimdi hepsi bir olmuş yok Erdoğan’ın mizanseni, yok tiyatro diyerek, çıplak elleriyle tankları durduran halkın direnişini itibarsızlaştırmaya çalışıyorlar.

Hasan Cemal gibiler de “askeri darbe durduruldu ama şimdi Erdoğan darbesi geliyor” yazıları döşenmeye başladı bile.

Apaçık darbeye direnmedikleri gibi arsızca, yüzsüzce homurdanıp mızıldanmaktan başka bir işe yaramadılar.

Türkiye’nin siyasi tarihinde hepsi birer utanç vesikası olacaklar.

Oysa beğenmedikleri makarnacılar daha ilk anda, 81 vilayette yüzbinlerle, sabahlara kadar sokaklara dökülüp onların da, demokrasinin de geleceğini kurtardı.

Ben ise 15 Temmuz Devrimi’nde darbeye karşı yürüyen bu yüzbinlerin arasında bir damla olmaktan onur duyuyorum.

Ve darbeyi ilk duyduğunda “Bizim askerlerimiz mi yapmış baba?” diye ağlayan oğluma, makarna devrimcileriyle o gece kazandığımız zaferi ömrüm boyunca anlatacağım.

Cengiz Alğan, Serbestiyet.com -18 Temmuz 2016 Pazartesi sabahı-

:

Yazıda, -rahat okutma amaçlı- bazı siyahlaştırma ve ilave paragraf açmalar ile ara başlıklar bize aittir.

dikGAZETE.com