Bütün mesele bu..
Yükselirken tevazuyu elden bırakmamak..
Ne oldum delisi olmamak..
Veyahut basamakları çıkarken aşağıda kalanları görebilmek!.. İnsanları sevmek, hoşgörülü, şefkatli, kibar, nazik ve ahlaklı olmak!. Bunlar zaten dinimizin emirleri ve de kamil insanın vasıfları..
Bu tarzda olmayan insanlar da var mı?.
Elbette var...
Bakıyorsunuz, adam öyle bir fotoğraf veriyor ki, (haşa) küçük dağları bu yaratmış dersiniz..
Enaniyet, iliklerine kadar işlemiş..
Çalımlı çalımlı yürüyor, burnu yere düşse, fiyakası bozulmasın diye eğilip de almıyor..
Allah'ın kulu olduğunu unutuyor, insanların kendisinin kulu olduğuna inanıyor.. 0ndan sonra da sapıtır gidiyor..
Fakat Rabbülalemin'den öyle bir şamar yer ki bu tipler, manevi sesi ta Hind’den, Çin’den duyulur..
Hani meşhur sözdür; “Hakk sillesinin sedası yoktur, vurunca da devası yoktur..”
Allah, sillesine muhatap olmayan kullarından eylesin..
Sırası gelmişken şu “enaniyet” kelimesini açalım..
Enaniyet, Arapçada, “ben” anlamına gelen “ene” kelimesinden türemiştir..
Kişinin kendisine müstakil bir benlik vermesi, hem kendi varlığını hem de etrafındakilerin varlığını Allah (CC) tan bağımsız görmesi, tavır ve davranışlarını, bakış açısını bu zihniyete göre düzenlemesi anlamına gelir..
Bir de “kibir” vardır..
Kibir de enaniyetin dışa vurumlarından biridir..
Bir insan kendisini dünyanın merkezi olarak görmeye başladığında, kısa sürede Allah’ın kendisine verdiği imkanlar ve özellikler doğrultusunda bir büyüklenme psikolojisi içine girer.. Her zaman ve her durumda kendisini en ön planda, en üstün konumda görmeye ve göstermeye başlar.. İşte bu negatif fotoğraf, kamil insanla taban tabana zıttır..
Böyle insanlar Halik-i Zülcelal’in hiç hoşuna gitmez..
Böyle insanlardan insanlığa da fayda gelmez..
Kibrin nasıl kötü bir haslet olduğunu şu dörtlük nasıl da net anlatıyor..
Babam derdi ki yavrum, kibir şeytana hastır.
Şeytanla dost olanın, âkibeti iflâstır..
Dünya hırsı doyurmaz, yedikçe aç kalırsın..
Kibirde yükselirsen, kabirde alçalırsın..
Vesselam..
:
Sami Özey, dikGAZETE.com